BESIMI NË PEJGAMBERËT

Pejgamber quhet ai njeri të cilit All-llahu i ka zbritur shpallje dhe është urdhëruar që atë shpallje t’ua kumtojë njerëzve. I pari pejgamber ka qenë Nuhi a.s dhe Pejgamberi i fundit është Muhamedi a.s. Thotë All-llahu : “Ne të kemi dërguar shpallje ty, ashtusiç i kemi dërguar shpallje Nuhit dhe pejgamberëve pas tij”. (en Nisaa 163).

Dhe në Buhari transmetohet prej Enes ibn Malik-it në hadithin e ndërmjetësimit se Pejgamberi a.s ka përmendur se: “…njerëzit vijnë tek Ademi që të ndërmjetësojë për ta, ndërsa ai ju thotë: Shkoni te Nuhi, ai është Pejgamberi i parë …”. (Transmeton Buhari).

Thotë All-llahu  për Muhamedin a.s: “Nuk ka qenë Muhamedi baba i dikujt prej burrave tuaj, por është i dërguar dhe vulë e të gjithë pejgamberëve…” (el Ahzab 40 ).

Nuk ka popull që nuk ka patur pejgamber të cilin All-llahu e ka dërguar me ligj (sheriat) të veçantë, ose pejgamber të cilit i është shpallur që të veprojë sipas ndonjë ligji (sheriati) të ndonjë Pejgamberi që ka qenë para tij.

Thotë All-llahu : “Ne kemi dërguar pejgamber në çdo popull (që t’i urdhërojë) që ta adhurojnë All-llahun dhe të largohen prej tagutit[1]“. (en Nahl 36).

Thotë në një ajet tjetër: “…nuk pati asnjë nga popujt që nuk pati të dërguar”. (Fatir 24).

Pejgamberët kanë qenë njerëz dhe nuk kanë patur cilësi Zoti, apo as që kanë merituar të adhurohen. Thotë All-llahu për Muhamedin a.s, zotëriun e të gjithë pejgamberëve dhe poashtu Pejgamberin i cili është me pozitë më të lartë tek All-llahu  prej të gjithë pejgamberëve:

• ·“Thuaj (O Muhamed): Unë nuk kam në dorë që t’ju largoj dënimin e as t’ju sjell juve udhëzim. Thuaj: Nuk më mbron mua askush prej (dënimit) All-llahut dhe nuk gjej strehim te dikush tjetër pos tek Ai”. (el Xhinn 21-22 ).
• ·“Thuaj (O Muhamed): Unë nuk kam në dorë diçka me të cilën mund që t’i bëj dobi vetes time po as edhe që t’i bëj dëm, përveç atë që don All-llahu ta posedoj, dhe sikur ta dija fshehtësinë

(gajbin) do të kisha bërë më shumë vepra të mira dhe as që do të më kishte goditur ndonjë e keqe, unë nuk jam tjetër veçse qortues dhe përgëzues për një popull që beson”. (el A’raafë 188).

• ·Transmetohet nga Buhariu dhe Muslimi, prej Umerit r.a se Pejgamberi a.s ka thënë: Mos më bëni të shenjtë ashtusiç të krishterët e bënë të shenjtë (Isaun) birin e Merjemit, por thuani: ”Robi i All-llahut dhe Pejgamberi i Tij”.

Siç edhe thamë se pejgamberët kanë cilësi njerëzore siç është: sëmundja, vdekja, nevoja për haje dhe pije dhe të ngjashme, siç ka thënë All-llahu  për Ibrahimin a.s: “Dhe Ai më ushqen dhe më jep të pijë. Dhe kur të sëmurem Ai më shëron dhe Ai më bën të vdes dhe më pastaj Ai më ngjall”. (esh Shuaraa 79-81). Dhe thotë Pejgamberi a.s: “Unë jam njeri sikurse ju, harroj sikurse harroni edhe ju, pra kur të harroj më përkujtoni”. (Transmeton Buhariu).

Dhe i ka lavdëruar All-llahu pejgamberët duke thënë se ata janë robër të Tij që e adhurojnë All-llahun :

Thotë për Nuhin a.s: “Ai (Nuhi) ishte rob falënderues”. (el Israa 3).

Thotë për Muhamedin a.s: “I madhëruar është Ai i cili ia shpalli Furkanin (Kur’anin) robit të vet që të bëhet qortues për botërat”. (el Furkan 1).

Thotë për Ibrahimin, Is’hakun dhe Jakubin:“Përkujto robërit tanë, Ibrahimin, Is’hakun, Jakubin që ishin të fortë (në besim) dhe që ishin largpamës (në fe). Ne i pajisëm me një virtyt të posaçëm, me përkujtim ndaj botës tjetër dhe me të vërtetë ata tek Ne janë prej të zgjedhurve që i kemi ngritur”. (Sad 45-47).

Besimi në pejgamberët nënkupton katër gjëra:

1.Besimi në shpalljet që ua ka dërguar All-llahu është obligim. Kush nuk beson në shpalljen e njërit prej pejgamberëve është njëjtë sikurse ka përgënjeshtruar të gjithë pejgamberët. Thotë All-llahu: “Populli i Nuhit i përgënjeshtroi pejgamberët”. (esh Shuaraa 105). Në këtë ajet All-llahu e ka cilësuar popullin e Nuhit se ata janë përgënjeshtrues të të gjithë pejgamberëve, ndërsa nga ana tjetër dihet se në kohën e Nuhit a.s ska patur pejgamberë tjerë pos tij. Poashtu edhe të krishterët të cilët e përgënjeshtruan dhe nuk e pasuan Muhamedin a.s, ata llogariten si përgënjshtrues edhe të Mesihut (Isaut) birit të Merjemit kur dihet se Isau a.s i ka përgëzuar pasuesit e tij në atë kohë se pas tij do të vijë Muhamedi a.s si pejgamber mëshirë për tërë njerëzimin.

2.Besimi në faktin se All-llahu  na ka njoftuar për emrat e disa prej tyre, siç është: Muhamedi, Ibrahimi, Musa, Isa, Nuhi, paqja dhe mëshira e All-llahut qoftë mbi të gjithë ata dhe se këta pesë që u përmendën janë pejgamberët më të zgjedhur që All-llahu  i ka quajtur Ulul-Azm (اولو العزم). Këta pejgamberë janë përmendur në dy ajete në Kur’an ku thotë All-llahu: “Dhe kur Ne e morëm premtimin prej pejgamberëve dhe prej teje dhe prej Nuhut, Ibrahimit, Musait, Isait birit të Merjemes, pra morëm prej tyre besë të fortë”. (el Ahzabë 7) dhe fjala e All-llahut: “Ai ju përcaktoi juve për fe atë që i pat përcaktuar Nuhut dhe atë që Ne ta shpallëm ty dhe me atë çka patëm porositur Ibrahimin, Musain dhe Isain. Ta praktikoni fenë dhe të mos u përçani në të”. (esh Shuraa 13), ndrësa sa u përket atyre të cilëve nuk ua dijmë emrat, besojmë në përgjithësi në pejgamberinë e tyre. Thotë All-llahu: “Dhe Ne kemi dërguar pejgamberë para teje dhe ka prej tyre për të cilët ta kemi rrëfyer tregimin e tyre dhe ka pejgamberë prej të cilëve nuk ta kemi rrëfyer tregimin e tyre…”. (Gafir 78).

3.Besimi në ndodhitë e sakta që u kanë ndodhur pejgamberëve.

4.Të punuarit me ligjin (sheriatin) e Pejgamberit të fundit, vulës së pejgamberëve, i Dërguari për të gjithë njerëzit. Thotë All-llahu: “Për Zotin tënd (O Muhamed) jo s’kanë besuar përderisa nuk të marin ty si gjykues në konfliktet mes tyre, e pastaj (pas gjykimit tënd) të mos ndiejnë pakënaqësi nga gjykimi yt dhe derisa të mos dorëzohen me dorëzim të sinqertë (në atë që ke gjykuar)”. (en Nisaa 65).

Besimi në pejgamberët ka shumë dobi siç është kuptimi i mëshirës së All-llahut  dhe kujdesin e Tij për robërit e vet, duke u dërguar atyre pejgamberë që t’i udhëzojë në rrugën e All-llahut  dhe t’ju tregojnë njerëzve se si duhet që të adhurohet All-llahu. Gjithashtu edhe të falënderohet All-llahu për këtë mirësi të madhe, poashtu si dobi tjetër është edhe dashuria dhe lavdërimi ndaj pejgamberëve për shkak të kryerjes së obligimit që e kanë patur ndaj All-llahut duke e çuar në vend këtë amanet të All-llahut. Ka prej përgënjeshtruesve të pejgamberëve të cilët thuan se pejgamberët nuk mund që të jenë njerëz! Por All-llahu  e ka përgënjeshtruar këtë supozim të tyre duke thënë: “Po njerëzit nuk i pengoi tjetër që të besojnë, kur u erdhi

atyre shpallja vetëm se thoshin: “A thua vallë All-llahu e dërgoi njeriun pejgamber?! “. Thuaj: “Nëse kishte në tokë melekë që ecin qetë, Ne do t’u çonim atyre nga qielli melekë pejgamber”. (Israa 94-95).

Marrur nga: “Besimi Islam” – Shejh Muhammed bin Salih El-Uthejmin

Përktheu: Enis Arifi