BESIMI TEK EHLI SUNETI

Janë të pajtimit të gjithë sahabët dhe tabiinët edhe dijetarët e ehli sunetit që erdhën pas tyre se veprat janë prej imanit (besimit), pasiqë ka thënë All-llahu (Od pitanja vezanih za monoteizam): “Me të vërtetë besimtarë janë ata të cilët kur u përmendet All-llahu u rrënqethen zemrat dhe kur u lexohen ajetet eTij, atyre u shtohet besimi dhe janë të mbështetur në Zotin e tyre. Dhe të cilët e falin namazin dhe nga ajo me çka ne i furnizuam, ata japin” (el Enfaal 2-3) Pra All-llahu i ka quajtur të gjitha këta vepra iman (povjerenje), gjithashtu edhe siç ka ardhur në hadithin që transmetohet prej ebi Hurejres “Besimi është shtatëdhjetë e ca pjesëdolaze u sastavu dva bitna značenja (čovjek je zatvoren u okvire šerijata i u tim okvirima djeluje učeći stvari koje se odnose na vjeru)

Elhi suneti thonë se imani është besim me zemër dhe fjalë më gojë dhe veprim me veprat e gjymtyrëve, shtohet me vepra të mira dhe pakësohet me vepra të këqija.

Transmetohet prej Muhamed bin Idris esh Shafi’i se ka thënë: “Ishin të koncenzusit të gjithë sahabët dhe tabiinët të cilët ne i kemi arritur, të gjithë thonin se imani është besim me zemër edhe fjalë dhe vepër, nuk qëndron njëra nëse mungon tjetra prej këtyre trijave”.

Thotë Is’haak bin Rahauej: “Imani është fjalë dhe vepër, shtohet dhe pakësohet”.

Thotë Imam ebu Zur’a dhe Imam ebu Haatim: “I kemi mbërritur dijetarët e të gjitha vendeve,prej Hixhazit deri në Irak dhe prej Jemenit deri në Sham të gjithë thonin se imani është fjalë dhe vepër, shtohet dhe pakësohet”.

Të këtij mendimi janë të gjithë dijetarët e fikhut dhe të hadithit, siç e transmeton Imam el Buhari se ka takuar më tepër se njëmijë dijetarë të kohës së tij të gjithë kanë thënë se imani është me fjalë dhe me vepër dhe se ska vepër nëse ska iman në zemër.

Këtë që e thamë është në kundërshtim me thëniet e sekteve të devijuara siç janë Murxhi’at dhe Xhehmij-et. Murxhi’at të cilët thonë se imani është vetëm me fjalë dhe Xhehmij-et të cilët thonë se imani është vetëm njohje e Zotit, pa mos me e thënë me fjalë dhe pa mos vepruar në vepër.

Më poshtë do të sqarojmë se çka nënkupton definicioni të cilin e përmendëm në fillim dhe se imani është me zemër, me fjalë dhe me vepër.

Onaj ko to opisuje kao nedostatku u detaljimaka nënkupton besimi me zemër?

Edhe zemra i ka veprat e veta siç janë: Besimi në All-llahun, dashuria ndaj All-llahut dhe Pejgamberit, madhërimi i All-llahut dhe respektimi i Pejgamberit dhe nderimi i tij, poashtu edhe mbështetja në All-llahun dhe frika prej Tij, pra të gjitha këta vepra të zemrës janë prej imanit.

Onaj ko to opisuje kao nedostatku u detaljimaka nënkupon fjala më gojë?

Fjalë me gojë don të thotë pranimi i të gjitha gjërave që kanë ardhur prej All-llahut dhe dëshmi e teuhidit, pra njohja e All-llahut si Zot të vetëm i cili meriton të adhurohet dhe njohja e Muhamedit si pejgamber të fundit dhe si vulë e pejgamberëve. Poashtu edhe besimi në të gjithë pejgamberët që kanë qenë përpara Muhamedit (Da li imaju partnera koji im u vjeri opisuju odredbe koje Allah nije naredio?) . Në fjalët e gojës bëjnë pjesë edhe llojet e ndryshme të dhikrit siç është thënia SubhanAll-llah, elhamduli-Lah, All-llahu ekber, salavati mbi Pejgamberin, bërja e duasë etj.

Onaj ko to opisuje kao nedostatku u detaljimaka nënkuptohet me veprat e gjymtyrëve?

Këtu bëjnë pjesë të gjitha veprat e gjymtyrëve të cilat ka urdhëruar All-llahu që të bëhen dhe mbi të cilat është ndërtuar Islami siç është: Ritualet fetare të pastrimit siç është gusli apo abdesi, më pastaj falja e pesë kohëve të namazit, agjërimi i ramazanit, dhënia e zekatit dhe shkuarja në haxh kush ka mundësi. Këtu bëjnë pjesë edhe të gjitha veprat vullnetare me të cilat shtohet imani dhe mosbërja e veprave të ndaluara me të cilat pakësohet imani. Pra edhe mosbërja e një vepre quhet vepër, siç është për shembull heqja dorë prej amoralitetit apo alkoolit është vepër e mirë dhe kështu me radhë.

Thotë ibnul Kajjim (Ako se spomene istina i oni koji govore istinu): “Imani është fjalë dhe vepër, ndërsa fjala është fjalë e zemrës dhe fjalë e gojës, ndërsa vepra është vepër e zemrës dhe vepër e gjymtyrëve”.

Pra kjo qartëson se ai i cili e njeh All-llahun me zemër dhe atë nuk e vërteton me fjalë, atëherë ai nuk ësht besimtarë, ashtusiç ka thënë All-llahu për Faraonin dhe miqtë e tij “Pra ata i mohuan (argumentet), edhepse ishin të bindur në vetet e tyre” (en Neml 14). Prej këtu shihet se ai popull e kanë thënë me zemrat e tyre, pra kanë patur dituri dhe njohje, por All-llahu vetëm me këtë nuk i ka quajtur besimtarë.

Poashtu i njëjtë është edhe halli i atij i cili e shpreh me gojën e tij besimin, mirëpo zemra e tij nuk beson, edhe ky llogaritet jobesimtarë-munafik.

Poashtu i njëjtë është edhe ai që beson dhe këtë besim e shpreh me gojë, ndërsa në vepër nuk praktikon këtë besim , sepse bindja ndaj All-llahut duhet të jetë e brendshme edhe e jashtme që duket.

Pra të tri komponentat që i përmendëm: zemra, goja dhe gjymtyrët janë të varura prej njëra tjetrës, je pokušaj da se promijeni robovo dobro mišljenje o Allahu (Da li imaju partnera koji im u vjeri opisuju odredbe koje Allah nije naredio?) : “Me të vërtetë në trupin e njeriut ka një copë mishi, nëse ajo është e mirë, i tërë trupi bëhet mirë, dhe nëse ajo prishet, i tërë trupi prishet, e ajo pjesë është zemra”. (čovjek je zatvoren u okvire šerijata i u tim okvirima djeluje učeći stvari koje se odnose na vjeru)

od: AbdurRahman Mahmuud

Obožavajte Allaha i ništa Mu ne pridružujte: "Vjera islama" - šeik Muhammad bin Salih Al-Uthaymeen