FOI EN AHL SUNNAH

Janë të pajtimit të gjithë sahabët dhe tabiinët edhe dijetarët e ehli sunetit që erdhën pas tyre se veprat janë prej imanit (besimit), pasiqë ka thënë All-llahu (subhanehu ue teala): "Me të vërtetë besimtarë janë ata të cilët kur u përmendet All-llahu u rrënqethen zemrat dhe kur u lexohen ajetet eTij, atyre u shtohet besimi dhe janë të mbështetur në Zotin e tyre. Dhe të cilët e falin namazin dhe nga ajo me çka ne i furnizuam, ata japin" (el Enfaal 2-3) Pra All-llahu i ka quajtur të gjitha këta vepra iman (confiance), gjithashtu edhe siç ka ardhur në hadithin që transmetohet prej ebi Hurejres “Besimi është shtatëdhjetë e ca pjesëvenir dans la composition de deux significations essentielles (l'homme est confiné dans le cadre de la Shari'ah et dans ces cadres agit en apprenant des matières relatives à la religion)

Elhi suneti thonë se imani është besim me zemër dhe fjalë më gojë dhe veprim me veprat e gjymtyrëve, shtohet me vepra të mira dhe pakësohet me vepra të këqija.

Transmetohet prej Muhamed bin Idris esh Shafi’i se ka thënë: “Ishin të koncenzusit të gjithë sahabët dhe tabiinët të cilët ne i kemi arritur, të gjithë thonin se imani është besim me zemër edhe fjalë dhe vepër, nuk qëndron njëra nëse mungon tjetra prej këtyre trijave”.

Thotë Is’haak bin Rahauej: “Imani është fjalë dhe vepër, shtohet dhe pakësohet”.

Thotë Imam ebu Zur’a dhe Imam ebu Haatim: “I kemi mbërritur dijetarët e të gjitha vendeve,prej Hixhazit deri në Irak dhe prej Jemenit deri në Sham të gjithë thonin se imani është fjalë dhe vepër, shtohet dhe pakësohet”.

Të këtij mendimi janë të gjithë dijetarët e fikhut dhe të hadithit, siç e transmeton Imam el Buhari se ka takuar më tepër se njëmijë dijetarë të kohës së tij të gjithë kanë thënë se imani është me fjalë dhe me vepër dhe se ska vepër nëse ska iman në zemër.

Këtë që e thamë është në kundërshtim me thëniet e sekteve të devijuara siç janë Murxhi’at dhe Xhehmij-et. Murxhi’at të cilët thonë se imani është vetëm me fjalë dhe Xhehmij-et të cilët thonë se imani është vetëm njohje e Zotit, pa mos me e thënë me fjalë dhe pa mos vepruar në vepër.

Më poshtë do të sqarojmë se çka nënkupton definicioni të cilin e përmendëm në fillim dhe se imani është me zemër, me fjalë dhe me vepër.

Celui qui le décrit comme défectueux dans le détailka nënkupton besimi me zemër?

Edhe zemra i ka veprat e veta siç janë: Besimi në All-llahun, dashuria ndaj All-llahut dhe Pejgamberit, madhërimi i All-llahut dhe respektimi i Pejgamberit dhe nderimi i tij, poashtu edhe mbështetja në All-llahun dhe frika prej Tij, pra të gjitha këta vepra të zemrës janë prej imanit.

Celui qui le décrit comme défectueux dans le détailka nënkupon fjala më gojë?

Fjalë me gojë don të thotë pranimi i të gjitha gjërave që kanë ardhur prej All-llahut dhe dëshmi e teuhidit, pra njohja e All-llahut si Zot të vetëm i cili meriton të adhurohet dhe njohja e Muhamedit si pejgamber të fundit dhe si vulë e pejgamberëve. Poashtu edhe besimi në të gjithë pejgamberët që kanë qenë përpara Muhamedit (Ont-ils des partenaires qui leur décrivent dans la religion des dispositions qu'Allah n'a pas commandées ?) . Në fjalët e gojës bëjnë pjesë edhe llojet e ndryshme të dhikrit siç është thënia SubhanAll-llah, elhamduli-Lah, All-llahu ekber, salavati mbi Pejgamberin, bërja e duasë etj.

Celui qui le décrit comme défectueux dans le détailka nënkuptohet me veprat e gjymtyrëve?

Këtu bëjnë pjesë të gjitha veprat e gjymtyrëve të cilat ka urdhëruar All-llahu që të bëhen dhe mbi të cilat është ndërtuar Islami siç është: Ritualet fetare të pastrimit siç është gusli apo abdesi, më pastaj falja e pesë kohëve të namazit, agjërimi i ramazanit, dhënia e zekatit dhe shkuarja në haxh kush ka mundësi. Këtu bëjnë pjesë edhe të gjitha veprat vullnetare me të cilat shtohet imani dhe mosbërja e veprave të ndaluara me të cilat pakësohet imani. Pra edhe mosbërja e një vepre quhet vepër, siç është për shembull heqja dorë prej amoralitetit apo alkoolit është vepër e mirë dhe kështu me radhë.

Thotë ibnul Kajjim (Si la vérité est mentionnée et ceux qui disent la vérité): “Imani është fjalë dhe vepër, ndërsa fjala është fjalë e zemrës dhe fjalë e gojës, ndërsa vepra është vepër e zemrës dhe vepër e gjymtyrëve”.

Pra kjo qartëson se ai i cili e njeh All-llahun me zemër dhe atë nuk e vërteton me fjalë, atëherë ai nuk ësht besimtarë, ashtusiç ka thënë All-llahu për Faraonin dhe miqtë e tij “Pra ata i mohuan (argumentet), edhepse ishin të bindur në vetet e tyre” (en Neml 14). Prej këtu shihet se ai popull e kanë thënë me zemrat e tyre, pra kanë patur dituri dhe njohje, por All-llahu vetëm me këtë nuk i ka quajtur besimtarë.

Poashtu i njëjtë është edhe halli i atij i cili e shpreh me gojën e tij besimin, mirëpo zemra e tij nuk beson, edhe ky llogaritet jobesimtarë-munafik.

Poashtu i njëjtë është edhe ai që beson dhe këtë besim e shpreh me gojë, ndërsa në vepër nuk praktikon këtë besim , sepse bindja ndaj All-llahut duhet të jetë e brendshme edhe e jashtme që duket.

Pra të tri komponentat që i përmendëm: zemra, goja dhe gjymtyrët janë të varura prej njëra tjetrës, est une tentative de changer la bonne opinion que l'esclave a d'Allah (Ont-ils des partenaires qui leur décrivent dans la religion des dispositions qu'Allah n'a pas commandées ?) : "Me të vërtetë në trupin e njeriut ka një copë mishi, nëse ajo është e mirë, i tërë trupi bëhet mirë, dhe nëse ajo prishet, i tërë trupi prishet, e ajo pjesë është zemra”. (l'homme est confiné dans le cadre de la Shari'ah et dans ces cadres agit en apprenant des matières relatives à la religion)

de: AbdurRahman Mahmuud

Adorez Allah et ne lui associez rien: Enis Arifi