Od vojnika do medicinske sestre na prvoj liniji hitne pomoći Covid-19
Raisa Labaran është 29 vjeçe, lindur në Brescia, nga një nënë ganeze dhe një baba nigerian. Ajo është një infermiere që punon në të njëjtin spital ku ka lindur, ku dhe filloi karrierën e saj brenda një njësie nën-COVID dhe aktualisht punon pikërisht në një njësi urgjence COVID.
– E dashur Raisa, të ka rënë për pjesë të fillosh karrierën tënde si infermiere në vitin 2020, por çfarë ke ëndërruar të bëhesh kur ke qenë e vogël?
“E vogël kam dashur të bëhem ushtare, të jem në ushtri dhe të punoj në një spital ushtarak. Pas vitit 2001 fillova të ndryshoj mendim, duke menduar se mund të jetë e vështirë sidomos për një grua. Më vonë rashë në dashuri me infermierinë, dhe profesionin e infermierisë.
– Çfarë vështirësish ke hasur gjatë udhëtimit tënd, me siguri ke pasur, apo jo?
“Disa vështirësi kanë të bëjnë me ngjyrën e lëkurës sime, të tjera me faktin që jam grua dhe të tjerat me mbulesën islame. Nëse nuk është për një arsye, është për tjetrën.
Ndonjëherë edhe të gjitha së bashku, saqë është e vështirë edhe cila mund të jetë. Një herë u refuzova gjatë përzgjedhjes për një mundësi pune për shkak të hixhabit, siç u ndodh shumë vajzave të mbuluara. Në raste të tjera, faktori diskriminues ka ngjyra e lëkurës sime, pranimi i së cilës erdhi pak më vonë në Itali.
također, identiteti im si grua ka ndikuar në rrugën time, JER, pavarësisht nga pabarazia gjinore në fushën e shëndetësisë është më e zbutur sesa në fushat e tjera të punës, në Itali ka ende shumë për të bërë “.
– Nuk do të ketë qenë e lehtë me siguri, por cila ka qenë mbështetja jote për të vazhduar përpara?
“Nëna ime, patjetër: pa të mendoj se do ta kisha lënë vite më parë këtë lloj profesioni. Ajo më mësoi gjithçka: nga këmbëngulja te krenaria e të qenurit grua, nga fakti që mund të bësh gjithçka e deri te rëndësia e dijes. Gjithmonë e kam parë nënën time duke lexuar dhe duke marrë pjesë në kurse. Kur haste pengesa, ajo rishpikte veten çdo herë: për mua ajo është një shembull. Mbështetja dhe forca ime. Mentorja ime, shtylla ime.
– A ke ndonjë shembull tjetër të një gruaje që admironi dhe ndjek?
Një imazh që gjithmonë më ka magjepsur dhe më ka ndihmuar në rrugën time të ndërgjegjësimit në lidhje me të qenit një grua e zezë, ishte Rosa Park.
Nëna ime më dha biografinë e saj dhe megjithëse fillimisht nuk doja të lexoja histori jetësore të personazheve të famshëm zezakë, ai libër më mahniti dhe hapi një botë për mua. Mendova se mund të isha dhe unë një “Rosa Park”, duke bërë atë që mundem në mënyrën time modeste.
– Çfarë këshille do t’u jepnit atyre që kanë ende të gjithë rrugën e përpjetë?
Kur vura shaminë në moshën 18 vejçare, në fund të shkollës së mesme, nuk jam bërë pishman, përkundrazi! ” Shamia është pjesë e identitetit tonë, dhe këshilla ime është që mos të heqim dorë nga identiteti yne dhe të ruajmë parimet tona deri në fund.
Një ditë pashë njoftimin për një mundësi shërbimi në një klinikë. Nëna ime këmbënguli aq fort sa unë u detyrova të aplikoja dhe u paraqita në intervistë. Kryetari jurisë për përzgjedhjen, thirri mbiemrin tim. Kur ngrita dorën duke thënë: "Nakon, jam unë!počašćeni su dolaskom mjeseca u kojem čiste duše od grijeha, Ai më tha: “Po prisja një zonjë veneciane, me këtë mbiemër!” Hyra brenda, u zhvillua intervista dhe, në fund, ai më pyeti: "Za, a do të ishe e gatshëm të veje një kapuç në vend të shamisë tënde?počašćeni su dolaskom mjeseca u kojem čiste duše od grijeha.
I hodha një vështrim atij dhe u përgjigja duke ironizuar: “Jo, shiko, kapuç poshtë shamisë mund të vendos edhe sipër nëse do, por jo “në vend të”! Nuk është aspak problem për mua “
Më thirrën përsëri pas një kohe, duke njoftuar se më kishin zgjedhur mua, së bashku me tre djem të tjerë, nga pesëdhjetë kandidatët që ishin paraqitur për përzgjedhje.
Gjatë shërbimit, takova intervistuesin tim, i cili më pyeti: “A e dini pse e kalove testin e përzgjedhjes? Sepse, kur të pyeta nëse je e gatshëm të heqësh shaminë, ti refuzove plot guxim”.
U habita, nuk e prisja. Ai më shpjegoi: “Për mua, njerëzit duhet të jenë të vendosur në zgjedhjet e tyre, dhe ti tregove se nuk je e gatshme të korruptosh parimet e tua për një mundësi si kjo.”
Isha vërtet e lumtur, sepse ky episod më vërtetoi sa e rëndësishme është të jemi të sigurt për zgjedhjet dhe parimet tona. Ndonjëherë, ne vajzat e mbuluara e pengojnë veten duke i vendosur vetë disa barriera, por nuk duhet t’ja nisim me këtë ide.
sigurno, ndonjëherë ndodh që të gjesh vështirësi, por duhet ta përballosh jetën me guxim. Identiteti juaj i vërtetë gjithmonë mbizotëron sesa njerëzit ju shohin në sipërfaqe, për mirë apo për keq.“/muslimania.a/