REALITETI I IMANIT

Imani është fjalë, vepër dhe besim (me zemër), të trijat janë Iman, ashtusiç është Namazi i Akshamit tri rekate, nëse njëri (rekat) asgjësohet, nuk quhet më Namaz Akshami, poashtu edhe Imani, nëse njëra pjesë e tij, qoftë thënia, apo vepra, apo besimi, asgjësohen, atëherë nuk quhet më Iman.

Këto tri elemente nuk quhen shurute (kushte) të Imanit, as vaxhibate (gjëra të obligueshme) dhe as erkan (shtylla), edhepse disa prej këtyre termeve japin kuptim të vërtetë, mirëpo ndoshta disa terme tjera rrjedhimisht japin kuptime të gabuara.

Realiteti i këtyre tri (elementeve), i cili e asgjëson Imanin me asgjësimin e njërën prej këtyre trijave, është ajo me të cilën është veçuar Sheriati i Muhammedit (sala Allahu alejhi ue sel-lem).

Nuk është qëllimi i besimit këtu, t’ua duash njerëzve të mirën dhe të mos i urresh (të mos i keshë inat), ngase kah kjo anojnë shumica e njerëzve, edhe nëse nuk besojnë ekzistencën e një Krijuesi, por qëllimi (i besimit) është: Fjala e zemrës dhe vepra e saj.

Fjala e zemrës: Të besuarit se nuk ka të adhuruar me meritë pos Allahut, se Muhammedi është i Dërguar i Tij dhe se çdo gjë me të cilën ka ardhur Pejgamberi (sala Allahu alejhi ue sel-lem) nga Zoti i tij është e vërtetë.

Vepra e zemrës: Dashuria ndaj Allahut, ndaj të Dërguarit të Tij, ndaj Fesë Islame, dashuria ndaj çdo gjëje që e don Allahu dhe i Dërguari i Tij dhe sinqeriteti në adhurimin ndaj Allahut.

Poashtu nuk është qëllimi i fjalës, thënia e fjalëve të mira në përgjithësi, siç është: Sinqeriteti gjatë të folurit, butësia ndaj prindërve gjatë të folurit, përshëndetja, udhëzimi i atij që është humbur, ngasë këto gjëra i don çdo njeri, madje edhe nëse është qafir dhe e mohon ekzistencën e Allahut, por qëllimi është ajo me të cilën është veçuar mesazhi i Muhammedit (sala Allahu alejhi ue sel-lem), më e larta e saj është: Shqiptimi i dy dëshmive, tesbihu^[1] dhe tekbiri^[2].

Poashtu nuk është qëllimi i veprës, i veçantë për veprat e mira në përgjithësi, siç është: Bamirësia ndaj prindërve, largimi i pengesës nga rruga, të ushqyerit e të varfërve, ndihmimi i atij që i është bërë padrejtësi, mikpritja, ngase kah kjo anojnë të gjithë njerëzit, edhe nëse nuk kanë Iman, por qëllimi është veprimi i veprave me të cilat është veçuar Muhammedi (sala Allahu alejhi ue sel-lem) me kumtimin e tyre, siç janë: Namazi, Zekati, Agjërimi, Haxhi dhe të tjera.

Veprat e mira të cilat janë element i përbashkët i të gjithë feve qiellore dhe që natyrshmëria e pastër i aprovon, siç janë: Dëshira mirë për njerëzit, sinqeriteti në të folurit, bamirësia ndaj prindërve, të ushqyerit e të varfërve, largimi i pengesës nga rruga dhe të ngjashme, e shtojnë Imanin, nëse bëhen me sinqeritet ndaj Allahut, por lënia e këtyre (veprave) nuk e asgjëson Imanin, e as që prezenca e tyre tregon për prezencë të Imanit. Por këto vepra tregojnë se natyrshmëria (fitrah) e pastër ekziston dhe se njerëzia me të cilën është krijuar njeriu, nuk është ndryshuar dhe kjo është më afër të pranimit të së vërtetës:

(فِطْرَتَ اللَّـهِ الَّتِي فَطَرَ النَّاسَ عَلَيْهَا ۚ لَا تَبْدِيلَ لِخَلْقِ اللَّـهِ)

“…natyrshmëria e Allahut në të cilën i krijoi njerëzit…” (Er-Rum, 30)

Imani shtohet, pakësohet dhe asgjësohet. Shtohet me bindje ndaj Allahut, pakësohet me mëkate dhe nuk asgjësohet veçse me Kufër dhe Shirk, thotë Allahu:

(إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِينَ إِذَا ذُكِرَ اللَّـهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ وَإِذَا تُلِيَتْ عَلَيْهِمْ آيَاتُهُ زَادَتْهُمْ إِيمَانًا)

“Besimtarë të vërtetë janë vetëm ata, zemrat e të cilëve, kur të përmendet Allahu, fërgëllojnë (nga frika dhe përulja), e kur t’u lexohen argumentet e Tij, iu shtohet Imani…” (El-Enfal, 2), poashtu thotë:

(وَيَزْدَادَ الَّذِينَ آمَنُوا إِيمَانًا)

“…që t’u shtohet (forcohet) Imani atyre që besojnë.” (El-Mudeththir, 31) dhe thotë:

(هُوَ الَّذِي أَنزَلَ السَّكِينَةَ فِي قُلُوبِ الْمُؤْمِنِينَ لِيَزْدَادُوا إِيمَانًا مَّعَ إِيمَانِهِمْ)

“Ai është që sjell qetësi në zemrat e besimtarëve për t’ua shtuar Imanin, krahas Imanit që kanë “ (El-Fet’h, 4).

Nuk vërtetohet Imani pas Kufrit vetëmse me:

– Besim, me fjalën e zemrës, e ai është besimi në mesazhin (e Muhammedit sala Allahu alejhi ue sel-lem) dhe me vepër të zemrës; dashuri ndaj Allahut, ndaj të Dërguarit të Tij dhe ndaj çdo sendi që e don Allahu dhe i Dërguari i Tij.

– Pastaj me fjalë të gjuhës

– Pastaj me vepra të gjymtyrëve.

Ai i cili beson me zemrë, pastaj i është dhënë mundësia që ta shqiptojë këtë dhe nuk e ka bërë, ky nuk është besimtar.

Ai i cili beson me zemrë, e shqipton këtë me gjuhë, pastaj i është dhënë mundësia që të vepron me gjërat me të cilat është veçuar Sheriati i Muhammedit (sala Allahu alejhi ue sel-lem) dhe nuk e bën këtë, ky nuk është besimtar.

Ndërsa ai i cili dëshiron ta thotë me fjalë (Imanin) dhe të vepron me gjymtyrë, mirëpo nuk i është dhënë mundësia, thotë Allahu:

(لَا يُكَلِّفُ اللَّـهُ نَفْسًا إِلَّا وُسْعَهَا)

“Allahu nuk e ngarkon askend përtej mundësisë që ka…” (El-Bekare, 286), poashtu thotë:

(لَا يُكَلِّفُ اللَّـهُ نَفْسًا إِلَّا مَا آتَاهَا)

“Allahu nuk e ngarkon askë (më tepër) se sa i ka dhënë” (Et-Talak, 7).

AbdulAziz et-Turejfi

Përktheu: Ali Ashani