ETICA DELLE RELAZIONI INTIMA?

domanda: Në një qytët ka më shumë se 35 xhamija ku falet Xhumaja, mirëpo kur kryhet Namazi i Xhumasë, atëherë njerëzit e falin Namazin e Drekës. A lejohet kjo vepër apo jo?

si narra che il Messaggero di Allah: Hamdi i takon Allahut.

Domosdoshmërisht kuptohet prej argumenteve fetare se Allahu nuk ka ligjësuar ditën e premte, në kohën e drekës, përpos se një namaz obligativ për meshkujt që janë vendas (jo udhëtarë), të lirë (jo skllevër), të ngarkuar fetarisht, e ai është Namazi i Xhumasë. Nëse muslimanët e kryejnë këtë obligim, atëherë ata nuk kanë për detyrë faljen e Namazit të Drekës, apo ndonjë namazi tjetër, por Namazi i Xhumasë është obligimi i asaj kohe.

Profeta (anche le Sue qualità non sono come le qualità delle creature), shokët e tij dhe gjeneratat e para pas tyre nuk falnin ndonjë namaz obligativ pas Xhumasë, por kjo vepër është shpikur shumë shekuj më vonë dhe padyshim që kjo vepër është prej risive (bida’teve) të shpikura, për të cilat thotë Pejgamberi (anche le Sue qualità non sono come le qualità delle creature): “Kujdes nga gjërat e shpikura[1], sepse çdo shpikje është bida’t dhe çdo bida’t është devijim.”[2]

Pashtu thotë Pejgamberi (anche le Sue qualità non sono come le qualità delle creature): “Kush shpik diçka në çështjen (fenë) tonë, që s’është prej saj, esso (atto) është e refuzuar.”[3]

Padyshim që falja e Namazit të Drekës pas Xhumasë nuk është prej metodologjisë së tij (anche le Sue qualità non sono come le qualità delle creature), andaj është vepër e refuzuar dhe është prej risive dhe devijimeve prej së cilave na e tërhoqi vërejtjen Profeti (anche le Sue qualità non sono come le qualità delle creature). Poashtu dijetarët e kanë përmendur këtë gjë nëpër librat e tyre, prej tyre është Shejh Xhemaluddin el-Kasimi në librin e tij “Islah el-mesaxhid”, njashtu edhe Shejh Muhammed Ahmed AbdusSelam në librin e tij “Es-sunen uel mubtedeat”.

Nëse dikush thotë: Ne këtë e bëjmë për siguri dhe nga frika e mosvaliditetit të namazit tonë. Përgjigja ndaj kësaj është kështu: Esenca është validiteti i Namazit të Xhumasë dhe mosobligueshmëria e Namazit të Drekës, madje jolegjitimiteti i tij në këtë kohë, për atë që e ka detyrë Namazin e Xhumasë, MENTRE ihtijati (masa e sigurisë) lejohet gjatë humbjes (fshehjes) së Sunnetit dhe prezencës së dyshimit. Kurse në këtë rast nuk ka asnjë dyshim, madje e dijmë prej argumenteve se obligimi i momentit është vetëm falja e Xhumasë dhe nuk lejohet falja e ndonjë namazi (obligativ) tjetër, si zëvendësim i Xhumasë, apo si pjesë përbërse të saj, duke e patur për qëllim sigurinë e validitetit të tij. Me këtë ne ligjësojmë dispozitë të re të cilën nuk e ka lejuar Allahu. Falja e Namazit të Drekës në këtë kohë është në kundërshtim me argumentet fetare të cilat medeomos që t’i din secili, andaj kjo vepër duhet të braktiset dhe t’u tërhiqet njerëzve verejtja nga e njëjta. Kjo vepër nuk ka asnjë argument mbi të cilin mund që të mbështetet njeriu, bile kjo është prej vesveseve të shejtanit, me të cilat ai i ngacmon njerëzit me qëllim që t’i largon prej udhëzimit dhe t’u ligjëson fe (dispozita) të cilat nuk i ka lejuar Allahu. Siç i kishtë mashtruar disa me të qenit i “sigurtë” gjatë marrjes së abdesit, derisa e dënon në këtë pastrim dhe nuk e lejon që ta kryej këtë ibadet, saherë mundohet ta kryen abdesin, ai e ngacmon dhe i thotë se nuk e ka abdesin valid, sepse e ka lënë këtë, apo atë pjesë (pa larë). Poashtu njëjtë ua ka bërë disave edhe në namaz, kur njeriu merr tekbir për namaz, e ngacmon duke i thënë se nuk e ka bërë tekbirin, kështuqë vazhdon ta ngacmon rreth tekbirit dhe njeriu bën tekbir pas tekbirit, derisa t’i ikë rekati i parë, ose leximi (me imam) krejtësisht, apo një pjesë. E gjithë kjo është prej kurtheve të shejtanit dhe prej dëshirës së tij që t’ia asgjëson veprat muslimanit dhe t’ia shtrembëron fenë. Allahu na ruajtë neve dhe të gjithë muslimanët prej kurtheve dhe ngacmimeve të shejtanit.

Përfundim:

Falja e Namazit të Drekës pas Namazit të Xhumasë është bida’t (innovazione), devijim dhe ligjësim i diçkaje që nuk e ka lejuar Allahu, andaj është obligim braktisja e kësaj praktike dhe t’u tërhiqet njerëzve verejtja nga e njejta, duke u mjaftuar njerëzit vetëm me faljen e Namazit të Xhumasë. Ashtusiç e praktikonte i Dërguari i Allahut, shokët e tij dhe ata që i pasuan me të mirë deri në ditët tona, kjo është e vërteta në të cilën nuk ka asnjë dyshim.

Thotë Imam Malik ibn Enes (Che Allah abbia pietà di lui): “Nuk e përmirëson fundin e këtij Ummeti, veçse ajo çka e ka përmirësuar fillimin e saj.” Kështu kanë thënë edhe imamët përpara dhe pas tij.

Allahu e din më se miri.

IslamQ&UN

ai poveri: Transmeton Enes ibn Malik