ДОВЕРБА ВО КАДАРОТ (ЗАДАЧА) НА АЛАХ (ВТОР ДЕЛ)

(Втор дел)

Дури и фактот дека се е сопственост на Алах, па не може да има нешто што е сопственост на Аллах да прави нешто без Негова желба и без негово знаење.Од она што беше споменато погоре(во првиот дел од овој напис) можеме да кажеме дека човекот не може да се расправа со судбината (ЗАДАЧА) на Аллах во напуштањето на обврските кои Аллах ги заповедал, или да се расправа со Аллаховата судбина во правењето јазици. Нивниот аргумент е погрешен во многу аспекти:

Првиот аспект:

но реалноста на ова вознесение кое Аллах го спомна за Себе и начинот на ова вознесување ни е непозната: „Ќе кажат тие што направиле ширк (идолопоклонство): Да сакаше Аллах, ниту ние, ниту нашите татковци немаше да правиме ширк, ниту нешто ќе направивме харам.. Така и оние пред нив лажеа додека не ја вкусија казната Наша. кажи: „Дали имате некое знаење? (аргумент) и презентирајте ни го? Само ја следиш претпоставката (сомнеж) твое и не зборуваш ништо друго освен глупости“. (енамите 148). Како да е кадровска расправија, тогаш Аллах немаше да ги казни.

Вториот аспект:

но реалноста на ова вознесение кое Аллах го спомна за Себе и начинот на ова вознесување ни е непозната: „Пророците фалат и укоруваат, за луѓето да не се расправаат (расудување) по пророците. Аллах е Семоќен и Мудар“. (Јас ќе им заповедам и тие ќе го променат создавањето на Аллах 165).

Третиот аспект:

Од Али бин Аби Талиб р.а се пренесува дека Пратеникот, с.а.в.с., рекол: „Нема никој од вас освен кому му е напишано местото во огнот или во рајот“ и рече еден од присутните: „О Аллахов Пратеник, тогаш ќе се потпреме?“ рече пророкот: „Веќе, работа, зашто на секој му е олеснето она за што е создаден“ а потоа го прочитал Аллаховото слово: „Што се однесува до тој што дава и штеди. И убедливо го докажува доброто. Ќе му олесниме“. (ноќе 5-7). (Пренесено од Бухари и Муслим).

Така, се гледа дека Пратеникот, с.а.в.с., заповедал човекот да прави дела и му забранил да се потпира само на кадарот.

Четвртиот аспект:

Фактот дека Аллах му наредил на човекот со обврски и со забрани од кои треба да избегнува и дека не му наредил да направи нешто што е невозможно за човекот да го направи. но реалноста на ова вознесение кое Аллах го спомна за Себе и начинот на ова вознесување ни е непозната: „Аллах не го оптоварува човекот над неговите можности„. (И кога тие што згрешиле би знаеле кога ќе ја видат казната 286) и вели: Плашете се од Алах колку што можете... (и Тегабун 16). Значи, ако личноста била принудена од Аллах да направи нешто, тогаш човекот би бил оптоварен со нешто од што не може да побегне, и ова е погрешно. Поради оваа причина, ако некој направи грев преку заборав или под нечија принуда, тогаш тој нема грев затоа што е оправдан.

Петтиот аспект:

Фактот дека судбината на Алах е тајна што човекот не ја знае додека не му се случи она што му е предодредено., бидејќи човечката желба да направи нешто, претходи на работата што сакате да ја работам, така што желбата на човекот да направи дело не се заснова на неговото знаење за судбината на Аллах, и во овој случај човекот не може да биде оправдан со судбина, бидејќи не можете да се расправате со нешто што не сте го знаеле.

Погледнете ги подолу примерите кои го разјаснуваат она што беше кажано погоре:

Кога би постоеле два патишта пред човекот, од кои еден завршува во земја полна со анархија, убиство, силување, „Ништо не е како Него, ури, додека вториот пат завршува на просперитетно место каде преовладува добриот живот, почитување на човечкиот живот и чест, па во овој случај по кој пат би тргнала личноста? Несомнено, тој ќе го следи вториот пат кој води до благословената земја, и нема шанси мудриот човек да ја избере земјата на анархијата расудувајќи се со судбината.. Зошто тогаш кога се работи за ахирет го избира патот што води до огнот и се расправа со судбината?

Друг пример: Гледаме дека на болен му наредуваат да ги пие лековите, а тој ги пие не сакајќи ги, а од друга страна му наредуваат да не консумира одредена храна која му штети и потоа ја остава оваа храна бидејќи не ја сака страста што остави го, сето тоа се случува со барање исцелување и лек. Така, тој не може да престане да зема лекови или да јаде храна што му е забранета оправдувајќи се себеси. Зошто тогаш човекот ги остава делата кои Аллах му наредил да ги прави, а потоа размислува и се расправа со судбината?

Шестиот аспект:

Оној кој не ги извршува делата кои Аллах ми нареди да ги извршувам и се расправа со судбината во гревовите што ги прави, ако, на пример, човек му ја земе честа и богатството од оваа личност, и овој вториот се расправа и вели: Ова злосторство што го направив против вас е по судбината на Алах, затоа не ме обвинувај мене. Во овој случај немаше да се прифати образложението на овој криминалец. Па како да не се прифати аргументацијата и расудувањето со судбината што некој му ја направил а од друга страна да се оправдува кога ќе направи злосторство против Алах со тоа што ги прекршува неговите граници?!

Се споменува дека во времето на Омар ибн Хатаб р.а., еден човек украл толку многу што заслужил да му ја отсечат раката. И во овој случај Омер р.а наредува да му ја отсечат раката, во тие моменти крадецот вели: „Чекај малку, лидер на верниците, Јас сум украл по Аллахова одлука“ во овој случај одговара Омер р.а и вели: „Дури и ние, по волја на Алах, ќе ја чекаме твојата рака“.

Знај, драг брате, дека ова е верувањето кое Аллах го појасни во Куранот, а тоа е верувањето на Пратеникот и неговите другари во прашањата што се однесуваат на имињата и својствата на Аллах и други прашања од верата.: „Исламската вера- Шејх Мухамед бин Салих Ел-Утејмин

на сирачињата: „Верата на исламот“ - Шеик Мухамед бин Салих Ал-Утајмин