Мојата среќа не е во дијамантот

Еднаш една госпоѓа одеше по песокот на плажата. Заедно со морски бран, светол камен дојде директно до нозете на госпоѓата. Ajo mori atë gur me shkëlqim dhe e mbajti qetësisht në çantën e saj dhe vazhdoi rrugën.
Një burrë që qëndronte aty pranë po i shikonte të gjitha këto. Ai mendoi diçka dhe filloi të ecte drejt asaj zonje. Pastaj ai doli para saj dhe i tha: “Kam dy ditë që nuk kam ngrënë asgjë, a mund të më ndihmoni?”
Zonja hapi menjëherë çantën e saj dhe filloi të kërkonte diçka për të ngrënë për t’i dhënë atij burri.
Teksa kërkonte diçka për të ngrënë, ajo nxirrte gjërat njëra pas tjetrës dhe mes tyre ishte guri me shkëlqim që kishte zgjedhur nga plazhi. Sapo mori në dorë atë gur të shndritshëm, pa vështrimin e atij plaku.
Ajo e kuptoi të gjithë historinë dhe pasi mori pak ushqim nga çanta e saj bashkë me të mori atë gurin me shkëlqim në dorë dhe ia dha të dyja gjërat plakut.
Plaku e mori shpejt atë gur dhe e kontrolloi. Ishte diamant. Ai ishte i shtangur dhe mendoi: “Si mundet dikush të japë kaq lehtë një gjë kaq të vlefshme?”
Plaku e pyeti atë zonjë: “A nuk e dini se është diamant?”
Gruaja buzëqeshi dhe u përgjigj: “E di. Jam e sigurt se është një diamant.”
По ова, ajo u kthye prapa dhe vazhdoi rrugën e kthimit.
Plaku i shkoi pas asaj zonje dhe pyeti: “Atëherë pse ma dhatë?”
Zonja u përgjigj: “Sepse lumturia ime nuk është në atë diamant, por tek unë. Si dallgët e detit, pasuria dhe fama vijnë e shkojnë. Nëse e lidhni lumturinë tuaj me to, atëherë nuk mund të jeni kurrë vërtet të lumtur.”
Во тој момент, plaku ia ktheu atë diamant zonjës dhe i tha: “Mbaje këtë diamant, por më jep mënyrën e çmuar të të menduarit që e bëri kaq të lehtë për ty të ma dhurosh kaq lehtësisht këtë diamant…!”