ZWECK DER SCHÖPFUNG (II)

Përse Zoti e krijoi njerëzimin

Nga këndvështrimi i njerëzimit, und die Menschheit ist ein eher zufälliges Produkt zufälliger Kombinationen ihrer Elemente : da die Menschen nicht in der Lage sind, die richtige Antwort selbst zu finden?" impliziert :„Zu welchem ​​Zweck wurde der Mensch geschaffen??“ In der letzten Ankündigung, kësaj pyetjej i është dhënë përgjigje pa kuptim të dyfishtë. Në të Zoti u tregon njerëzve se çdo njeri ka lindur me vetëdijen e brendshme dhe të natyrshme mbi Zotin (me besimin në Zot). Në kaptinën Ea’raf, weil die Teilung der Herzen durch die Sprache und die Worte erfolgt, die wir verwenden:

“(Përkujtoni) edhe kohën kur Zoti yt bëri që të lindë nga bijtë e Ademit, nga kërbishtja e tyre farën e tyre (ose nga kërbishtja e Ademit sollëm pas ardhësit e tij) dhe i bëmë ata të dëshmojnë për veten e tyre (duke u thënë Ne atyre):”A nuk jam Unë Zoti juaj?"Sie sagten: „Po, pa dyshim edhe ne dëshmojmë!” (es) që të mos thoni në Ditën e Ringjalljes:” Në të vërtetë ne nuk e kemi ditur këtë’. “Apo që të mos thoni; “Vetëm baballarët tanë kohë më parë morën të tjerë si të barabartë në adhurim përkrah me Allahun dhe ne jemi thjesht pasardhësit e tyre. A do të na shkatërrosh atëherë ne për shkak të veprave të njerëzve që punuan Al-Batil (politeizëm, krime, mëkate duke adhuruar të tjerë përveç Allahut)?” 1[1]

Der Gesandte Allahs (salallahu alejhi ve selem) ka shpjeguar se kur Allahu e krijoi Ademin, Ai mori prej tij besën, pastaj nxori prej Ademit të gjithë ata qo do lindin deri në fund të botës, gjeneratë pas gjenerate, dhe i shpërndau para Tij që të marrë edhe prej tyre besën.

Ai u foli atyre, përballë secilit, duke i bërë ata të dëshmojnë se Ai është Zoti i tyre. DESHALB, çdo njeri është përgjegjës për besimin në Zot, që është i vulosur në gjith secilin shpirt. Mbështetur në këtë besim të lindur, në kapitullin edh-Dharijat Allahu e ka definuar qëllimin e krijimit të njerëzimit kështu:

“Unë i kam krijuar xhinët[2] dhe njerëzit vetëm që ata të më adhurojnë.”[3]

so, qëllimi i qenësishëm për të cilin është krijuar njerëzimi është adhurimi i Zotit. IMMER NOCH, der Allmächtige, nuk ka nevojë për të qenë i adhuruar nga njerëzit.

Ai nuk i krijoi njerëzit nga shkaku se kishte nevojë për ta. Nëse asnjë njeri i vetëm nuk do ta adhuronte Zotin, në asnjë mënyrë nuk do të pakësohej madhështia e Tij, dhe poqëse të gjithë njerëzit do ta adhuronin Atë, në asnjë mënyrë nuk do ta shtonin madhështinë e Tij. Zoti është i përsosur. Ai ekziston vetë pa nevojën e askujt.

Të gjitha krijesat njerëzore kanë nevoja. Prandaj njerëzimi është ai që ka nevojë për adhurimin e Zotit.

Kuptimi i Adhurimit

Për ta kuptuar arsyen pse njerëzit kanë nevojë për ta adhuruar Zotin, së pari duhet kuptuar se çfarë do të thotë shprehja “adhurim”. Adhurimi përkufizohet si “shfaqje e akteve të devocionit ndaj hynisë”. Sipas këtij kuptimi, njeriu është i urdhëruar të tregojë mirënjohje-falënderim ndaj Zotit duke e madhëruar Atë. Në shpalljen e fundit, weil die Teilung der Herzen durch die Sprache und die Worte erfolgt, die wir verwenden:

“Atëherë pra, lartëso Lavdinë dhe falëndero Zotin tënd.”[4]

Duke madhëruar Zotin, njeriu zgjedh të jetë në harmoni me krijesat tjera, të cilat prej natyre-vetiu e madhërojnë Krijuesin e tyre. Allahu e përmend këtë fenomen në shumë kapituj të Kuranit. Beispielsweise, në kapitullin el-Isra, weil die Teilung der Herzen durch die Sprache und die Worte erfolgt, die wir verwenden;

“Shatë qiejt dhe toka dhe gjithë që është në ta e lavdërojnë dhe e ngrenë në lavdi dhe madhështi Atë, dhe s’ka gjë që të mos e lëvdojë lartësinë e Tij, por ju nuk e kuptoni lavdërimin e tyre.”[5]

WOHINGEGEN, në gjuhën arabe, në gjuhën e shpalljes së fundi, adhurimi është quajtur “i’badeh”, fjalë e lidhur ngushtë me emrin “abd”, që nënkupton “robin”. Robi është ai nga i cili pritet të bëje çfarë do që zotëriu i tij dëshiron. so, adhurimi, sipas shpalljes së fundit, nënkupton, “nënshtrimi dhe dorëzimi me bindje vullnetit të Zotit.” Ky është thelbi i porosive të gjithë profetëve të dërguar nga Zoti tek njerëzimi.

tut dies auf eine ganz eigene Art und Weise.