BESIMI NË ALL-LLAHUN – (PJESA E DYTË)

Një argument tjetër poashtu janë edhe argumentet që All-llahu ua ka dhënë pejgamberëve të cilat quhen ”Mu’xhize” dhe të cilat kanë qenë të dukshme për njerëzit dhe kanë patur mundësi që edhe ti ndëgjojnë. Këta kanë qenë dëshmi të qarta për ekzistencën e Atij i cili i ka dërguar pejgamberëve këta muxhize, pra këta muxhize janë gjëra të dukshme të cilat All-llahu  i ka dërguar në ndihmë të Pejgamberit të Tij. Prej shembujve të këtij lloji është Musa a.s të cilit All-llahu i Larëtësuar ia dha shkopin me të cilin e urdhëroi që t’i bie detit dhe kur i ra detit, u shfaqën dymbëdhjetë rrugë të thata dhe përreth këtyre rrugëve ishte uji i detit i lartë sikurse malet. Thotë All-llahu : ”Dhe i shpallëm Musait që t’i bie detit me shkop dhe u nda çdo pjesë e detit u bë sikurse kodër e madhe”. (esh Shuaraa 63).

Si argument tjetër i këtij lloji është poashtu argumenti i Isaut a.s i cili me lejen e All-llahut Fuqiplotë i ngjallte të vdekurit dhe i nxirte të vdekurit prej varri me lejen e All-llahut , siç na lajmëron Kur’ani: ”…dhe unë me lejen e All-llahut i ngjalli të vdekurit…”. (Ali Imran 49).

Poashtu argument tjetër është edhe mrekullia që All-llahu i Lartësuar ia dha Muhamedit a.s në çastet kur mushrikët kërkonin prej tij që të sjell argument për Pejgamberinë e tij dhe në këtë rast Pejgamberi a.s bëri me shenjë në drejtim të hënës dhe hëna u ndajt në dy pjesë dhe njerëzit dëshmuan për këte. Argument për këtë është fjala e All-llahut : ”U afrua çasti (kiijameti) dhe u ça hëna. Kur ata (idhujtarët) shohin ndonjë argument zbrapsen dhe thuan: ”Kjo është magji (sihër) e vazhdueshme”. (El Kamer 1-2).

Gjithashtu prej besimit në All-llahun është edhe bindja se Ai ska shok e as ndihmues dhe se Ai ka mundësi të bëj çdogjë. Zoti është Ai i cili krijon, Ai është Sunduesi, ska krijues tjetër pos Tij e as sundues tjetër pos Tij. Thotë All-llahu : ”…Atij i takon krijimi dhe urdhëri (që t’i bindet çdogjë)”, (el A’raafë 54) dhe thotë në një ajet tjetër: ”Ai është All-llahu Zoti i juaj, i Tij është sundimi dhe atë të cilën ju e lutni pos Tij nuk posedojnë as një cipë[1] hurme” (Fatir 13). Na ka njoftuar Kur’ani se idhujtarët në kohën e Pejgamberit a.s e kanë pranuar se All-llahu i Lartësuar është Zot i cili ekziston, mirëpo shirku i tyre ka qenë se ata nuk e kanë adhuruar All-llahun , thotë All-llahu : ”Thuaj (O Muhammed):” E kujt është Toka dhe çdogjë në të, nëse jeni prej atyre që dijnë?” Do të thonë: ”E All-llahut”, thuaj:”Përse pra nuk mendoni?”. Thuaj:”Kush është Zoti i shtatë qiejve dhe Zoti i Arshit të madh?” Ata do të thonë: “All-llahu! “Thuaj:”E pse nuk frikësoheni?” Thuaj: “Në dorën e kujt është thesari i çdogjëjë dhe Ai është i cili nëse don dikë që të godas me ndonjë të keqe e godet dhe atë askush s’mund ta godas me ndonjë të keqe, nëse jeni prej atyre që e dini”. Do të thonë: “E All-llahut”. Thuaj: “Përse atëherë përgënjeshtroni?”. (el Mu’minuun 84-89).

Poashtu thotë All-llahu i Lartësuar: “Nëse i pyet ata se kush i krioji qiejt dhe tokën, do të thonë: ”Ato i krijoi i Gjithfuqishmi i Dijshmi”. (ez Zuhruf 9). Dhe thotë All-llahu i Lartësuar në një ajet tjetër: “Nëse i pyet ata se kush i ka krijuar? Do të thonë:”All-llahu”. E si pra ia kthejnë shpinën?” (ez Zuhruf 87).

Pra urdhëri i All-llahut që vetëm Ai të besohet, se vetëm Ai është i cili e rregullon këtë gjithësi dhe se vetëm Atij i takon gjykimi në atë të cilën Ai e dëshiron dhe kjo nënkupton se Ai është Gjykatësi i cili gjykon dhe cakton për robërit e Tij ibadetet (adhurimet) dhe Ai është Gjykatësi i cili i cakton dispozitat shoqërore të cilat kanë urtësi, pra ai i cili e mer dikë tjetër për gjykatës në çështjet e adhurimit apo në çështjet shoqërore ndërnjerëzore, ai atëherë ka bërë shirk (idhujtari) dhe nuk e ka vërtetuar besimin.

Gjithashtu prej esencës së besimit në All-llahun është edhe besimi në All-llahun duke i çuar në vend ibadetet (adhurimet) që Ai na ka urdhëruar, të besojmë se Ai është Zoti i Vetëm i cili ska shok dhe fjala (اله Ilah) Zot domethënë i adhuruar duke e dashur Atë dhe duke e madhëruar. Thotë All-llahu : “Dhe Zoti i juaj është Zoti Një, ska kush tjetër që e meriton adhurimin pos Tij, Ai është Mëshiruesi, Mëshirberësi”. (el Bekare 163). Dhe poashtu thotë: “All-llahu dëshmoi se nuk ka Zot tjetër pos Tij i cili e meriton adhurimin edhe melekët (dëshmuan) dhe dijetarët, Ai është zbautes i drejtësisë, nuk ka Zot tjetër i cili meriton të adhurohet përveç Tij Fuqiplotit të Urtit”. (Ali Imran 18). Dhe kush adhuron dikë tjetër pos All-llahut, besimi i tij eshtë i kotë. Thotë All-llahu : “Kjo është përshkak se All-llahu është i vërtetë dhe ajo të cilën ata e adhurojnë pos Tij është e kotë dhe se All-llahu është i Larti i Madhi”. (el Haxhxh 62). Dhe fakti se idhujtarët i kanë quajtur “Zotëra” ata që i kanë adhuruar, ata prapëseprap nuk janë Zot i vërtetë i cili meriton të adhurohet ashtusiç na tregon All-llahu në disa ajete: “A e patë Lat-in dhe Uzza-në edhe atë të tretin e të fundit Menat-in“. (en Nexhm 19-20). Thotë All-llahu  për ata që mushrikët i morën për zotëra pos Tij: “Ata (që ju i adhuroni pos All-llahut) nuk janë tjetër vetëm se emra që ju edhe prindërit tuaj i emërtuat, All-llahu nuk zbriti për ta ndonjë fakt, por ata (idhujtarët) nuk ndjekin veçse paragjykime dhe çka duan vetë, megjithëse prej Zotit të tyre u pat ardhur udhëzimi”. (en Nexhm 23). Thotë All-llahu  në tregimin për Jusufin a.s : “O ju dy shokët e mi të burgut, a është më mirë të adhurohen zotëra të ndryshëm apo All-llahu i Vetmi (I vetmi në qenien e Tij dhe i i vetmi në emrat dhe në cilësitë e Tij) Ngadhnjimtari mbi çdogjë. Ata që i adhuroni pos Tij nuk janë tjetër vetëm se emra që ju edhe prindërit tuaj i emërtuat, All-llahu nuk zbriti për ta ndonjë fakt”. (Jusuf 39-40). Për këtë shkak pejgamberët u thonin popujve të vet: “Adhurone All-llahun s’keni Zot tjetër pos Tij që meriton të adhurohet” (el A’raafë 59), mirëpo mushrikët e refuzuan këtë thirje dhe morën zotëra tjerë pos All-llahut të cilët i adhuronin bashkë me adhurimin e All-llahut dhe kërkonin fitore prej tyre dhe u luteshin atyre.

All-llahu  u ka treguar mushrikëve (idhujtarëve) se ibadeti i tyre që ata ua kushtojnë zotërave të tyre është i kotë me dy argumente logjike:

Argumenti i parë është se këta zotëra nuk kanë kurrëfarë cilësie të Zotit, pra këta zotëra janë krijesa dhe nuk krijojnë dikë tjetër dhe as nuk i bëjnë dobi e as dëm atij personit që u bën ibadet, e as nuk japin jetë dhe vdekje. Thotë All-llahu : “Dhe ata morën zotëra pos Tij të cilët as nuk krijojnë, por vetë ata (zotëra) janë të krijuar dhe as nuk posedojnë dobi dhe dëm për veten e tyre dhe as nuk kanë në dorë vdekjen dhe jetën e as ringjalljen” (el Furkan 3). Dhe thotë poashtu: “Thuaj: Lutni ata të cilët i supozuat se janë zotëra pos All-llahut!” Ata nuk posedojnë sa një grimcë as në qiej e as në tokë dhe as që kanë ato në to ndonjë pjesë e as All-llahu ska ndihmës (dikë prej tyre).Dhe ndërmjetësimi (shefati) nuk bën dobi te Ai, përveç atij të cilit Ai i jep leje (leje për të ndërmjetësuar)” (Sebe 22-23). Dhe thotë në një ajet tjetër: “A i përshkruajnë shok All-llahut diçka që nuk krijon asgjë, po edhe bile vet ata janë të krijuar dhe nuk mundin që t’ju ndihmojnë atyre (lutësve) po as vetes së tyre nuk mund t’i ndihmojnë”. (el A’raafë 191-192).

Argumenti i dytë është se mushrikët (idhujtarët) e pranonin se All-llahu  është Zoti i vetëm dhe Krijuesi në dorën e të cilit është pushteti i çdogjëje dhe kjo domethënë se vetëm Ai meriton të adhurohet ashtusiç edhe e pranojnë se Ai është Zoti dhe Krijuesi i çdogjëje, siç ka thënë All-llahu : “O ju njerëz, adhurone Zotin tuaj i cili u ka krijuar juve dhe i ka krijuar ata që ishin para jush, ashtuqë te jeni të devotshëm. Ai (All-llahu) është i cili e bëri tokën shtrat dhe qiellin e bëri kulm dhe zbriti prej qiellit ujë dhe nxori me të fruta si furnizim për ju, pra mos i përshkruani Atij shok duke e ditur (se Ai nuk ka shok)” (el Bekare 21-22). Dhe thotë: “Nëse i pyet ata se kush i ka krijuar? Do të thonë:”All-llahu”. E si pra i kthejnë shpinën?” (ez Zuhruf 87).

Poashtu prej esencës së besimit në All-llahun  është edhe besimi në emrat dhe cilësitë e All-llahut. Kjo nënkupton pohimin në atë çka All-llahu e ka pohuar për veten e Tij në Kur’an dhe në Sunetin e Pejgamberit ashtusiç i takon Atij, duke mos mohuar apo ndryshuar apo duke mos e përngjasuar All-llahun me dikë qoftë në emrat e Tij, cilësitë apo veprat e Tij. Thotë All-llahu:

“Të All-llahut janë emrat e bukur اسماء الحسنى)), pra lutne Atë me ta (me emrat e bukur) dhe largohuni prej atyre që i shtrembërojnë (duke shtuar diçka në emrat e Tij apo duke mangësuar) emrat e Tij. Ata kanë për t’u shpërblyer (me dënim) për atë që kanë bërë” (el A’raafë 180).

“I Tij është shembulli më i lartë në qiell dhe në tokë dhe Ai është Mbizotëruesi i Urti” (er Rum 27).

“Atij nuk i përngjan asgjë, Ai është Ndëgjuesi (që ndëgjon çdogjë) dhe Shikuesi (që sheh çdogjë)” (Shuraa 11).

“Nuk e madhëruan All-llahun me madhëri të vërtetë, në ditën e Kijametit qiejt janë të paluar në grushtin e Tij të djathtë, i pastër është All-llahu nga të metat dhe i lartë është Ai nga ajo çka ata i shoqërojnë”. (Zumer 67).

Vazhdon…

Marrur nga: “Besimi Islam” –  Shejh Muhammed bin Salih El-Uthejmin

Perktheu  Enis Arifi

>Pjesa e tretë